Provisieverbod

Ja. De kosten van een kennis- en ervaringstoets maken onderdeel uit van de distributiekosten van een product.

De kennis- en ervaringstoets is onderdeel van de werkzaamheden van de directe aanbieder die een product aan de klant aanbiedt, zonder daarbij te adviseren (‘execution only’). De toets wordt uitgevoerd in het kader van de beoordeling van de passendheid van het product bij de klant. De kosten van de toets (zowel voor de ontwikkeling van de toets als de doorlopende kosten) worden daarom aan de distributiekosten toegerekend en niet aan het financiële product zelf.

Stuur deze vraag door

Ja, voor elke vorm van kosten die in rekening worden gebracht geldt dat deze moeten passen binnen de kennelijke onredelijkheidsnorm, zoals verwoord in artikel 86c tweede lid, onder a, van het BGfo. Uit deze norm volgt dat de beloning die de consument of cliënt voor de advies- en/of distributiedienstverlening aan de aanbieder betaalt, niet kennelijk onredelijk mag zijn gelet op de aard en reikwijdte van de dienstverlening.

Stuur deze vraag door

Ja, de kosten van oriëntatiegesprekken moeten volledig worden opgenomen in het kostprijsmodel dat aanbieders moeten opstellen voor het berekenen van de advies- en distributiekosten. Deze kosten mogen dus niet terugkomen in de prijs van het product.

Uit de toelichting op artikel 86g van het BGfo blijkt namelijk dat de kosten die verbonden zijn aan het informeren van de cliënt over de inhoud van de dienstverlening in ieder geval onder de advieskosten moeten worden verstaan. Omdat alle advies- en distributiekosten moeten worden opgenomen in het kostprijsmodel, moeten ook de kosten van oriëntatiegesprekken die niet leiden tot een adviestraject worden meegenomen in de berekening van de advies- en distributiekosten.

Stuur deze vraag door

Incidentele basis

Door een winstopslag toe te voegen aan de kostprijsberekening ontstaat een tarief dat vergelijkbaar is met het tarief dat de adviseur/bemiddelaar hanteert in het dienstverleningsdocument. Het is mogelijk dat een aanbieder op incidentele basis besluit verlies te nemen op de adviesdienst, bijvoorbeeld omdat een nieuwe aanbieder tot de markt toetreedt en daar een positie tracht op te bouwen. Met incidentele basis bedoelt de AFM dat dit in een bepaald jaar kan voorkomen, maar niet jaar op jaar mag voortduren.

Voor winstmarges geldt dus dat deze structureel positief moeten zijn. Een negatieve winstmarge impliceert namelijk dat niet alle advies- en distributiekosten bij de consument in rekening zijn gebracht, en dat het advies en/of de distributie met verlies in rekening wordt gebracht. In dit verband wijst de AFM er nog op dat de kosten voor advies en distributie niet in de prijs van het financiële product mogen worden opgenomen. Dit brengt met zich mee dat een negatieve winstmarge zich niet mag vertalen in de (hogere) prijs van het financiële product, om op die manier de verliezen op de advies- en distributiedienst op te vangen.

Marktconforme winstmarge

In het advies van SIS Finance, dat ten grondslag ligt aan de bepalingen in het BGfo, wordt voorgesteld om voor de winstmarge “een marktconforme opslag voor rendement op adviesdiensten in Nederland” te nemen. De AFM ziet vooralsnog geen aanleiding om zich uit te spreken over wat een ‘marktconforme’ winstmarge is. Het is aan aanbieders om tot een winstmarge te komen die recht doet aan het door SIS Finance gehanteerde criterium.
Stuur deze vraag door