Flitskrediet - informatie voor aanbieders

Een onderneming die flitskrediet aanbiedt moet beschikken over een vergunning. Een aantal financiële diensten valt niet onder de Wft. Dit geldt onder meer bij krediet dat binnen 3 maanden moet worden afgelost en waarbij slechts een kleine vergoeding (onbetekende kosten) in rekening wordt gebracht. De AFM kijkt hierbij naar de feitelijke gevolgen voor de consument. Deze vergoeding mag in ieder geval niet meer dan 1% van de kredietsom op jaarbasis bedragen.

Flitskredietaanbieders moeten, net zoals alle kredietaanbieders, toetsen of de lening verantwoord kan worden verstrekt en een BKR-toets doen. Ook moet de flitskredietaanbieder zich aan de regels van de maximale kredietvergoeding houden. Dit betekent dat er jaarlijks een maximaal vergoedingspercentage aan de consument mag worden gevraagd. De maximale kredietvergoeding bedraagt 12% plus de wettelijke rente. Sinds 1 januari 2015 is de wettelijke rente 2% en bedraagt de maximale kredietvergoeding 14% op jaarbasis.

Vrijwel alle kosten vallen onder de maximale kredietvergoeding van 14%, waaronder rente, kosten voor het niet op tijd terugbetalen van de lening, maar ook kosten voor een (verplichte) garantstelling. Het is daarbij niet relevant of de kosten voor de garantstelling door een externe partij of door de flitskredietaanbieder zelf in rekening worden gebracht.

Ook buitenlandse flitskredietaanbieders (vanuit een ander land binnen de EU opererend) die niet onder de vergunningplicht vallen van de AFM en wel online flitskredieten aanbieden aan de Nederlandse consument, zijn gebonden aan de regels voor de maximale kredietvergoeding van 14%.

Op basis van de Wet handhaving consumentenbescherming heeft de AFM de bevoegdheid om toezicht te houden op de naleving van Nederlandse regels over consumentenbescherming. Deze regels gelden zowel voor Nederlandse flitskredietaanbieders als flitskredietaanbieders die via een ander land binnen de EU flitskrediet aanbieden aan Nederlandse consumenten. Eén van die regels is de Wet oneerlijke handelspraktijken. In het kort komt deze wet er op neer dat uw onderneming geen oneerlijke handelspraktijken mag verrichten. Dit betekent onder meer dat uw onderneming moet voorkomen dat zij misleidende informatie verstrekt, bijvoorbeeld over de kosten die voor het krediet in rekening worden gebracht.

Om te voorkomen dat consumenten misleid worden moet uw onderneming essentiële informatie opnemen in reclame-uitingen. Deze informatie moet de consument in staat stellen op een zorgvuldige wijze tot het besluit te komen. Zonder deze informatie is er sprake van een zogenoemde misleidende omissie.

Bij essentiële informatie kan gedacht worden aan de kosten die in rekening worden gebracht voor het afsluiten van een krediet met een looptijd korter dan 3 maanden.