De Richtlijn Consumentenkrediet (2008/48/EG) is op 1 juni 2011 in de Wet op het financieel toezicht (Wft) geïmplementeerd. Met de implementatie van de Richtlijn vallen alle consumentenkredieten onder financieel toezicht, ongeacht hun looptijd.
Flitskredieten vallen ook onder de maximum kredietvergoeding. Dit betekent dat er jaarlijks een maximaal vergoedingspercentage aan de consument mag worden gevraagd. Sinds 1 januari 2015 dit 14%. Naast rente vallen ook alle andere kosten onder dit percentage.
Deze wetswijziging heeft belangrijke gevolgen voor aanbieders en bemiddelaars van minileningen. De AFM wijst deze aanbieders en bemiddelaars erop dat zij zelf verantwoordelijk zijn om op tijd te voldoen aan alle wettelijke eisen.
Op basis van artikel 2:60 van de Wft dient een onderneming die krediet aanbiedt te beschikken over een vergunning. In artikel 1:20 van de Wft worden nu een aantal financiële diensten met betrekking tot krediet genoemd waarop de Wft niet van toepassing is (artikel 1:20, eerste lid, onder f). Dit artikel wordt gewijzigd en komt te luiden: “financiële diensten met betrekking tot krediet dat binnen drie maanden dient te worden afgelost en terzake waarvan slechts onbetekenende kosten in rekening worden gebracht”. Deze voorgestelde uitzondering vervangt deels de bestaande uitzondering voor krediet dat binnen drie maanden moet zijn afgelost.
Het criterium ‘tegen onbetekenende kosten’ heeft tot gevolg dat regulier krediet met een looptijd tot drie maanden, waarvoor rente en kosten in rekening wordt gebracht, niet onder de uitzondering valt. Dit betekent dat ondernemingen die activiteiten verrichten die tot de implementatie van deze richtlijn niet onder de wet vielen, vanaf de implementatiedatum vergunningplichtig kunnen zijn. Indien een onderneming vanaf de implementatiedatum vergunningplichtige activiteiten verricht, dient deze onderneming te beschikken over een vergunning op basis van artikel 2:60 van de Wft.
De AFM heeft een termijn van 13 weken om te beslissen op de vergunningaanvraag.
Op 1 januari 2007 is de Wet handhaving consumentenbescherming in werking getreden. Op basis van deze wet heeft de AFM de bevoegdheid om toezicht te houden op de naleving van consumentenregels. Deze regels gelden ook voor uw onderneming. Eén van die regels betreft de Wet oneerlijke handelspraktijken (Wet OHP) en is opgenomen in het Burgerlijk Wetboek (BW). In het kort komt deze wet er op neer dat uw onderneming geen oneerlijke handelspraktijk mag verrichten. Dit betekent onder meer dat uw onderneming moet voorkomen dat zij misleidende informatie verstrekt. Om te voorkomen dat consumenten misleid worden dient uw onderneming in reclame-uitingen essentiële informatie op te nemen. Deze informatie moet de consument in staat stellen op een zorgvuldige wijze tot het besluit te komen een krediet af te sluiten. Het ontbreken van deze informatie leidt er toe dat sprake is van een zogenoemde misleidende omissie. Deze regel staat beschreven in artikel 6:193d, tweede lid, BW.
Een misleidende omissie is iedere handelspraktijk waarbij essentiële informatie welke de gemiddelde consument nodig heeft om een geïnformeerd besluit over een transactie te nemen, wordt weggelaten, waardoor de gemiddelde consument een besluit over een overeenkomst neemt of kan nemen, dat hij anders niet had genomen.
Bij essentiële informatie kan gedacht worden aan bijvoorbeeld de kosten die consumenten in rekening worden gebracht in verband met het afsluiten van een krediet met een looptijd korter dan drie maanden. Ook verwijzen wij u naar artikel 6:193f sub f BW. Deze bepaling verwijst naar artikel 4:20 Wft. In onder meer dit artikel staan de regels voor informatieverstrekking over krediet, waar aanbieders die wél een Wft-vergunning hebben zich aan moeten houden. Op grond van de Wet oneerlijke handelspraktijken moet uw onderneming ook aan deze bepaling voldoen.
Informatie delen